‘’Edep aklın tercümanıdır. İnsan edebi kadar akılllı, aklı kadar şerefli, şerefi kadar kıymetlidir’’ ( Şems-i Teprizi)

Türk tarih sahnesine çıkışıyla memleket meselesi başlamış ve güncelliğini devam ettirmektedir, yalnız bu meseleler hiç bir vakit milli ve manevi değerlerimizin önüne geçmez. Maneviyatı olmayan bir toplumun memleket meselesi asla olmaz, eksik olanlarında menfaati ön plana çıkar.

 Manevi hazın eksikliği milli kültürlerin törpülenmesine sebebiyet verir, öyle gözükenlere de hani derler ya görüntü var ses yok misali, söylemler beden dilleri farklılık göstermekte, yani inandırıcılıkları yok. İkaz ettiğimiz vakit sanki kabahatli bizmiş gibi sert tavırlarla karşılaşıyoruz.

Memleket meselesi elbette önemli ve elzemdir her şeyin üzerindedir ancak maneviyatın üzerinde asla olamaz çünkü muhakeme devamlı surette manevi bilgilere dayanarak yapılır, bu dünde böyleydi bugünde aynıdır asla terk edilmez. Çözümler her daim ehlisünnet itikadına göre şekillenir o meyanda kararlar verilir, yapılacak her işte ulül emre sorulur ve cevaz alınır sonra icra edilir. Hal böyle iken kendilerini üstün vasıflı zannedenler bu kuralları hiçe sayarak sanki Müslüman mahallesinde salyangoz satan misali hareket etmekte.

 Atalarımız savaşlardan önce ve normal yaşamlarında mutlaka manevi kurallara riayet eder o doğrultuda hareket ederlerdi ve bugünde bazıları hariç sünnete uymaktadırlar. Bu tip davranışları inancı olmayan, yada zayıf olanlardan beklemek zaten abesle iştigaldir. Farz olanın terki elbette vardır ancak onun şartlarının vücut bulması halinde gerçekleşir, aksi durumda büyük günahlara düçardır. Böyle bir vaziyette memleket meselesi bahane edilemez, icrası yanlış olduğu gibi düşüncesinin dahi yürünen kutlu davalarda affı olmaz. Gördüğümüz yanlışları samimiyet doğrultusunda ikaz etmekte bizlerin asli vazifesidir, ancak alınan cevap acziyetin ve cahiliyetin tescilidir. Biz samimiyetle mümin bildiğimiz zatları ikaz etmekle mükellefiz, imanı olmayanla zaten işimiz olmaz.

‘’Kim kötülüğü görürse, onu eliyle değiştirsin. Şayet eliyle değiştirmeye gücü yetmezse, diliyle değiştirsin. Diliyle değiştirmeye de gücü yetmezse, kalbiyle değiştirme cihetine gitsin ki bu imanın en zayıf derecesidir’’ (Müslüm, iman 78, ayrıca bk. Tirmizi, Fiten 11, Nesai, İman 17).

Bu hususta biz üzerimize düşeni layıkıyla yerine getirdik, meselemiz duygusal değil manevi havamızın bozulmaması, objektif olana değil, subjektife bakıyoruz, asıl mesele icraattır, yoksa hiç bir kimse başka birinin yaşantısına, hayat tarzına asla karışamaz zira dinde zorlama yoktur, günahın ve sevabın mükâfatını insanlar değil yaradan verir, biz yargılama makamı değiliz, tebliğ ederiz dileyen uyar istemeyen kendi yolunda yürür, zorlama yoktur, ancak inandığını beyan ediyorsa ikaz etmek en tabi hakkımızdır.

Tarihin yazdığı gibi bizim değerlerimize uymayanlara dahi müsamaha gösterilmiş, kendi inançlarına göre hayat sürmeleri temin edilmiştir, hatta savaş meydanlarında silahlardan önce kelam konuşulmuş karşı tarafa iyi niyet elçileri gönderilmiş fakat bu düşünce ters anlaşılmış ve maalesef gazaba uğramışlar, sonradan pişman olmuşlar ancak kibirlerine kapılıp tarihin çöplüğünde yer bulmuşlardır. Manevi iklim her daim adaleti ve merhameti getirmiştir, anlayan anlamış hissesine düşen payını almıştır.  Biz üzerimize düşeni yerine getirdik, uyup uymamak kendi insiyatiflerinde.

Atalarımız yaptıkları ve yapacakları her iş öncesi mutlaka manevi şartlara uyup uymadığını sorar ve o doğrultuda kararlar verirler. Bu yol üzeri yürüyenler iki cihanda murada ermişlerdir ve yıllarca aynı istikamette dünyaya hükmetmişlerdir. Geçmişten hisse kapmayanlar yarına güvenle bakamazlar, sadece günlük yaşarlar ve daima kaybederler, kazandıkları vaki değildir, halkın arasında ederleri yoktur ve hiç bir zaman olmaz. Milli ve manevi hassasiyetlerimizi fikirlerimizden ayrı tutarsak, uygulamada farklılıklar oluşturur, kendi insiyatifimizde değerlendirmeler yapıp halka enjekte edersek en büyük haramı icra etmiş oluruz. Yapılacak her harekette önce alimlere müracaat edip ehli sünnete uygunluğu analiz edilmeli, sonra icra edilmelidir, bunların aksi gizli kalmış güzellikleri bertaraf etmek, yok oluşu tastikler. Manevi iklimden uzaklaşmış, yozlaşmış köhneleşmiş bi hal oluşturur. Amacımız birilerini incitmek veya kırmak, fetva vermek, ahkam kesmek değildir, sadece insanların kulluk vazifelerini hatırlatmaktır.

 Ehlisünnete, törelerimize, değerlerimize gerekli özeni göstererek zaman içerisinde vücut bulmasını temin etmektir. Kulaktan duyumlarla hareket, karar verme yanlış istikamete sevk eder bu da zaafiyet oluşturur, sonunda büyük yıkım gelir.  Tarih bunların ispatı ile doludur mesele ibret alıp dün yapılan yanlışları bugün tekrar etmemektir.

‘’ Ey iman edenler! Cuma günü namaz için ezan okunduğunda hemen Allah’ı anmaya koşun; işi, alış verişi bırakın! Eğer bilirseniz sizin için hayırlı olan budur’’ ( Cuma suresi 9. Ayet)

                                        ALLAH’A EMANET OLUN.

                                                                                                     Namık GEDİK